Grad Berane -najveće naselje gornjeg Polimlja, osnovano je izgradnjom turske tvrđave na Jasikovcu 1862. godine. Naziv je dobilo po seoskom naselju Beranselu, koje se nalazi u podnožju markantne gromade Berankrša, na sjevernom izlazu iz beranske kotline.

Od prvobitnog vojnog utvrdjenja, Berane se kroz istoriju postepeno razvijalo u gradsko naselje. Poslije Berlinskog kongresa ovo naselje se sve brže razvija i prerasta u značajan privredno-kulturni centar sjeveroistoka Crne Gore.

Prema zapisima Tomaža Katanića i prepiske vasojevićkog kapetana Jevrema Bakića i ministra unutrašnjih dijela Crne Gore vojvodi Maša Vrbice, saznajemo da je prvi školovani doktor u Beranama bio doktor Filip Salambros, koji je u Beranama radio od 1873. do 1880.godine, nakon čega je službu nastavio u Andrijevici.

Pored doktora Filipa Salambrosa, krajem XIX i početkom XX vijeka, u Beranama je radio i doktor Husein Efendija, ljekar školovan u Solunu i Carigradu. Uz doktora Huseina svo vrijeme radio je i Đorđe Dimić, koji je završio srednju medicinsku školu u Solunu. Za složenije medicinske zahvate narod beranskog kraja odlazio je na Cetinje kod prvog državnog ljekara, doktora Milana Jovanovića Batuta, koji je ordinirao u Beranama i Andrijevici tokom jula i avgusta 1882.godine.

Između Prvog i Drugog svjetskog rata u Beranama i Andrijevici službovali su sljedeći ljekari: dr Dalajevič Hara, dr Divan Erendžen, dr Svetislav Hrabec, dr Mihajlo Kabaricze, dr Boris Privrodski, dr Milutin Lopičić, dr Svetislav Lojči, dr Aleksa Vugdelić, dr Vukota Dedović, dr Johan Šmit, dr Nađ Lojči, dr Vasilije Popović, dr Evgenij Sovolenko, dr Sava Lazović, dr Ivan Karmanski, dr Simeon Simen Novicki i dr Evgenij Ošumjanski.

Prvi školovani ljekar porijeklom iz Berana bio je doktor Vasilije Popović. On je nakon završene srednje škole u Solunu, najboljim ocjenama diplomirao na Medicinskom fakultetu u Ženevi. Počeo je da radi kao ljekar u Beranama uoči balkanskih ratova 1912.godine.
Rat ga je odveo na front, odakle ga je Komanda crnogorske vojske poslala u Švajcarsku da preko Crvenog krsta prikupi pomoć u sanitetskom materijalu i ljekovima.

Formiranjem bolnice 1919.godine utemeljena je organizovana zdravstvena služba u Beranama. Bolnica je najprije bila smještena u privatnim kućama, a tek je 1927. godine, od sredstava dobijenih na ime reparacija, za bolnicu sagrađena namjenska zgrada.

Zanimljivo je da je u Beranama kao plod djelovanja udruženja trezvenjaka koje je imalo značajnu ulogu u borbi protiv alkoholizma, 1921.godine osnovan prvi Dom trezvenosti.

Nakon završetka Prvog svjetskog rata i službe na Cetinju, gdje je u prvom crnogorskom sanatorijumu na Ivanovim Koritima, radio kao pionir antituberkulozne službe u Crnoj Gori, doktor Vasilije Popović se vratio u svoj rodni grad, gdje je bio jedan od osnivača Doma narodnog zdravlja, prve zdravstvene ustanove u tom dijelu Crne Gore u kojoj je vršen ambulantni pregled stanovništva. Dom narodnog zdravlja otvoren je 1932. godine, kada je otvorena i školska poliklinika.

Tokom Drugog svjetskog rata, odmah nakon ustanka, 21.jula 1941.godine, u Beranama je osnovan prvi sreski narodnooslobodilački odbor. Odbor je u svom sastavu imao i sekciju za zdravstvo, čiji su članovi bili doktor Miomir Savićević, doktor Nika Labović i doktor Mehmed Hodžić. Sekcija za zdravstvo preuzela je brigu o liječenju ranjenika smještenih u beranskoj gimnaziji, gdje su zajedno sa ljekarima italijanske vojske, liječili ranjenike obje vojske pod istim uslovima.

Nakon zarobljeništva u Skadarskom logoru i rada u bolnici na Cetinju, doktor Nika Labović se nakon rata vratio u Berane, gdje je tokom 1945.godine, započeo sa organizacijom zdravstvene službe. Smatra se da su dr Nika Labović, dr Jovan Klisić i dr Dušan Dekleva, koji je tokom 1946. i 1947.godine, kao ispomoć, radio kao hirurg u Beranama, začetnici beranske hirurgije.

Kako je tokom Drugog svjetskog rata, zgrada bolnice spaljena, na zidinama stare, ljeta 1955.godine, započeta izgradnja nove bolničke zgrade, koja je predata na upotrebu 1963.godine. U bolnici je pod rukovostvom dr Dušane Dekleve radilo hirurško odjeljenje, dok je ostala odjeljenja vodio dr Nika Labović.

Odmah nakon rata, obnovljen je i Dom narodnog zdravlja, dok je sa zadatkom suzbijanja zaraznih bolesti formiran Higijenski zavod Ivangrad. U svakom mjesnom odboru na teritoriji opštine radili su priučeni bolničari, tako da su tokom 1958. godine formirane Zdravstvena stanica u Petnjici i zdravstvene ambulante u Šekularu, Štitarima i Lubnicama.
Tokom 1962.godine došlo je do objedinjavanja svih zdravstvenih ustanova sa područja opštine Ivangrad, tako da je od Doma narodnog zdravlja, Higijenskog zavoda, Opšte bolnice u Ivangradu i Bolnice za plućnu tuberkolozu u Andrijevici formiran Medicinski centar Ivangrad koji je počeo sa radom 1. januara 1963.godine.

Dolaskom dr Branka Zogovića na čelo Medicinskog centra 1968.godine, ta zdravstvena ustanova postaje prepoznatljiva u Crnoj Gori i šire, ne samo po stručnim zahvatima u oblasti hirurgije, već i po izuzetnom naučnom radu u oblasti medicine.

Na iniicijativu dr Zogovića zaživjela je i ideja o formiranju zdravstvenih punktova na seoskom području, kao osnovne jedinice zdravstvenog rada u kojoj radi medicinska sestra i gdje se obavljaju preventivni sistematski pregledi i vakcinacija stanovništva. Taj koncept zdravstvenih punktova široko je prihvaćen i van prostora Crne Gore.

Medicinski centar „Dr Nika Labović“ u septembru 1991.godine, podijeljen je na dvije javne zdravstvene ustanove: Opštu bolnicu Berane i Dom zdravlja „Dr Nika Labović“ Berane. Obje  ove ustanove, zahvaljujući dugogodišnjoj tradiciji i iskustvu i visokokvalifikovanom kadru, mogu se danas pohvaliti vrhunskim kvalitetom u pružanju zdravstvenih usluga.